قلم من

صورت گندم گون کودکم را بوسیدم. خندید! دلم ضعف رفت برای آن خنده بانمک و نقلی.

گل زعفرانی را برداشتم و بر موهایش آویختم. به دریای بنفش گل‌های جلویم نگاه کردم و با صدای خنده او، شروع به پاک کردنشان کردم؛ پاک کردن بنفش گل‌های تربتی.

برچسب‌ها: بلکا , نویسندگی , طاهرخانی , نوشتن , بلکا طاهرخانی