قلم من

در ماشین نشسته بودم. به اشک‌های ابر که بر گونه شیشه می‌غلتیدند، می‌نگریستم. هر کدام از آن قطره‌ها، ماجرایی داشتند. برخی از رود برخاسته بودند، برخی از دریا؛ برخی از جوی و برخی از مرداب؛ ولی در نهایت همه شان باران شدند. بارانی که بر لب تشنه گل می‌بارد، همخانه گل می‌شود.

گلی را کندم و نزدیک گوشم بردم. گل قصه‌ها داشت. قصه‌ها از سختی باران شدن.

موضوعات مرتبط: عکس نوشته
برچسب‌ها: بلکا , نویسندگی , طاهرخانی , نوشتن , عکس نوشته