قلم من

از باغ كه بر مى گشتيم، عميقا در فكر فرو رفته بودم. به پسران كوچكم مى انديشيدم. پسرانى كه بازيگوشند.
كوچك بودند ولى قوى. براى خود مردى بودند. كوچك مردانى كه جورى كمكم كردند كه گويي دير زمانى است كه در اين كار اند.
كوچك مردان زعفرانى بابا.

صورت گندم گون کودکم را بوسیدم. خندید! دلم ضعف رفت برای آن خنده بانمک و نقلی.

در تاريكی محض بودم. هیچ چیز را نمی‌دیدم. نوری روشن شد. پرتو فانوس بر صورتش افتاد ولی غریبانه غریبه بود.

کمی‌سرم را جابه جا کردم تا از میان بافت لطیف ابر، او را بهتر ببینم. او همچنان همانجا بود. در اعماق دریای نیلگون. با ناز خوابیده بود. همیشه همانجا بود. مانده ام چرا آنجا؟

با کش دادن دهانش، لبخند اخم آلودی تحویلم داد. صدای شکستن قلبم را شنیدم. صدا به دیوار‌های بدنم برخورد کرد و در سرم پیچید. داشت دیوانه ام می‌کرد. امانم نداد و بر زمین افتادم.